Czym jest amoksycylina?
Amoksycylina jest antybiotykiem z grupy aminopenicylin. Jest to półsyntetyczna pochodna penicyliny, czyli najstarszego antybiotyku na świecie. Nazywany jest też także antybiotykiem beta-laktamowym ze względu na występujące wiązania chemiczne. Amoksycylina wykazuje właściwości bakteriobójcze, dzięki czemu jest stosowana w wielu schorzeniach wywołanych przez patogeny bakteryjne. Jej działanie polega na zakłócaniu syntezy ściany komórkowej bakterii, co prowadzi do śmierci drobnoustroju. Ze względu na mechanizm jej działania najlepsze efekty obserwuje się w fazie intensywnego wzrostu bakterii. Z substancją tą można się spotkać w różnych preparatach takich jak: Amotaks, Duomox, Ospamox lub Taromentin.
W jakich przypadkach chorobowych stosowana jest amoksycylina?
Amoksycylina jest antybiotykiem o szerokim spektrum działania. Dlatego też lekarze stosują ją często w leczeniu wielu jednostek chorobowych wywołanych przez bakterie. Leczenie amoksycyliną jest wskazane w leczeniu:
-ostrego zapalenia zatok;
-ostrego zapalenia ucha środkowego;
-zaostrzenia przewlekłego zapalenia oskrzeli;
-zewnątrzszpitalnego zapalenia płuc;
-zapalenia pęcherza moczowego;
-odmiedniczkowego zapalenia nerek;
-zakażenia skóry i tkanek miękkich;
-zakażenia kości i stawów.
Antybiotyk ten ma również zastosowanie podczas eradykacji Helicobacter pylori, gdzie jest stosowany jako leczenie pierwszego rzutu.
Czym jest oporność bakterii na antybiotyk?
Antybiotykooporność to sytuacja, gdy antybiotykoterapia nie daje efektów, ponieważ nie zabija lub nie hamuje namnażania się bakterii. Możemy wyróżnić dwa rodzaje antybiotykooporności- naturalną i nabytą. Naturalna antybiotykooporność wynika z uwarunkowanych genetycznie, pierwotnych mechanizmów obronnych komórek bakterii np. brak receptora dla antybiotyku, nieprzepuszczalna ściana komórkowa.
Antybiotykooporność nabyta jest obecnie największym problemem współczesnej medycyny. Powstaje ona, wtedy gdy bakteria staje się odporna na dany antybiotyk. Dzieje się tak na dwa sposoby: w wyniku mutacji oraz poprzez transfer genu. Do mutacji dochodzi podczas rozmnażania się bakterii. Dzięki powstawaniu mutacji niektóre z bakterii przeżywają działanie antybiotyku i przekazują tę umiejętność kolejnym namnażającym się organizmom. Transfer genów będący drugim mechanizmem polega na przekazywaniu między bakteriami genów oporności na antybiotyk.
Nabycie genów odpowiedzialnych za antybiotykooporność może powodować produkcję enzymów rozkładających antybiotyki lub produkcję białek usuwających z komórki bakterii punkt uchwytu (miejsce, gdzie antybiotyk wywiera główne działanie) dla antybiotyku.
Antybiotykooporność stała się obecnie największym problemem medycyny i farmacji. Przeprowadzane jest wiele badań w celu znalezienia substancji wspomagających antybiotykoterapie w przypadku występowania oporności bakterii na antybiotyk. Jedną z takich substancji jest kwas klawulanowy, który łączony jest z antybiotykiem- amoksycyliną.
Dlaczego amoksycylinę łączy się z kwasem klawulanowym?
Kwas klawulanowy jest stosowany w celu wzmocnienia działania antybiotyków beta-laktamowych, do których zaliczana jest amoksycylina. Kwas ten hamuje działanie enzymu – beta-laktamazy, który występuje u bakterii opornych na działanie amoksycyliny. Enzym ten jest obroną drobnoustroju, powoduje on rozkład, a co za tym idzie unieczynnienie antybiotyku. Mechanizm działania kwasu klawulanowego polega na łączeniu się go z miejscem aktywnym beta-laktamaz, połączenie to jest na tyle trwałe, że kwas ten uznawany jest za nieodwracalny inhibitor beta-laktamaz. Dzięki zahamowaniu enzymu (beta-laktamazy) dochodzi do zahamowania oproności bakterii na antybiotyk. W wyniku tego połączenia antybiotykoterapia amoksycyliną staje się wzmocniona i dużo skuteczniejsza, mimo iż kwas ten nie wykazuje działania przeciwbakteryjnego.
Bibliografia
